Déjà vu

Wpadł mi ostatnio do rąk pamiętnik, który pisałam jako 16/17- latka. Lata po ostatnim wpisie patrzę na siebie z pewną dumą i uśmiechem na twarzy- mądrą byłam nastolatką.
Widzę jednak też zagubioną zbuntowaną dziewczynę z pewnym "ciężarem" na plecach. Żałuję, że w pewnej chwili przestałam pisać i że nie mogę się cofnąć, by tej młodej mnie szepnąć do ucha: "Wszystko będzie okay. A nawet lepiej."

Tymczasem mój brat skończył niedawno 17 lat.
Wiem jakie ma obawy, z czym się akurat zmaga albo jakie ma marzenia. I nieraz mówię mu po cichu, jak bardzo się cieszę że jest, mamy siebie - wszystko będzie ok.