•3• blogmas [wieniec]

Mogłabym zrezygnować ze wszystkich dekoracji. Mogłabym ominąć dobrocie i przyjemności, które czekają w grudniu za każdym rogiem. Jarmarkty, grzane wino i milion światełek.

Mogłabym zrezygnować z kalendarzy i materialnych umilaczy. 

Nie musiałabym mieć niczego, prócz moich Kochanych przy boku. 

Jednak nigdy, przenigdy nie mogłabym adwentu przeżywać bez wieńca adwentowego. 

Wspominam czasy dzieciństwa, kiedy Mama siedząc w korytarzu wśród gałęzi świerku, pokłutymi już palcami, zawijała grube wieńce. Pamiętam ich zapach i zapach pieczonych ciasteczek, palące się dookoła świeczki, spokojną muzykę w tle, światełka przypięte do firanek, skrzące się drzewo w kominku...

Wieniec zawsze był i zawsze będzie. 

I samo to, że co roku napajam się tymi wspomnieniami daje mi taką radość - radość prosto z serca. I czy jest ktoś na świecie, kto niemógłby godzinami wpatrywać się w płomień świeczki?!

Niech będzie to czas...

Pokoju.

Wiary.

Miłości.

Nadziei.